ပန္းတုိင္ကုိ ျမင္ထားမွ ပန္းတုိင္ကုိသြားႏုိင္မယ္

ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ကိုျမင္တာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အတြင္းသေဘာကုိ ခန္႔မွန္းမိၾကမွာပါ။ဘယ္ကိစၥ၊ ဘယ္လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးမွာမဆုိ ပန္းတုိင္ဆုိတာရွိတတ္ပါတယ္။အဲဒီပန္းတုိင္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး ႀကိဳးပမ္းေလွ်ာက္လွမ္းရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ဒါမွသာ ေအာင္ျမင္ၿပီးဆႏၵျပည့္၀ေပမေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ လူေတြဟာပန္းတုိင္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ဆႏၵအမွန္ပါ ေ၀၀ါးတိမ္ျမႇဳပ္ေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းဟာေပ်ာက္သြားတတ္သလုိ ကိုယ့္ရဲ႕ပန္းတုိင္ဟာလည္း ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြမဲ့သြားတတ္တာ အမွန္ပဲ။ ပန္းတုိင္ကို မျမင္ဘဲ ေလွ်ာက္ေနတာမ်ိဳးဟာမ်က္ကန္းလမ္းေလွ်ာက္တာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။ ဦးတည္ခ်က္မရွိဘဲ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္သြားေနတာနဲ႔တူသြားလိမ့္မယ္။

ေျပာခ်င္တာက ဘယ္သူမဆုိ ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဆုိတာ ရွိတတ္ၾကတယ္။ ရွိရလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ပန္းတုိင္ဟာ ေပ်ာက္ေနတတ္သလို၊ အဲဒီကုိ ဘယ္လိုယုံၾကည္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္၊ ဘယ္လိုဇြဲနပဲနဲ႔ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္၊ ဘယ္လိုေအာင္ပြဲရယူၾကမယ္ဆိုတာ မသိဘဲျဖစ္ေနတတ္တယ္။

ရည္မွန္းရာလမ္းဆုံလို႔လည္း အဓိပၸါယ္ရ၊ ရည္ရြယ္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြလို႔လည္း အဓိပၸါယ္ရတဲ့ပန္းတိုင္ဆိုတာေအာင္ျမင္မႈေတြကို ေနာက္ဆုံးေအာင္ျမင္ရယူတဲ့ေနရာလို႔ ေျပာရင္လည္း ရပါတယ္။ ပန္းတုိင္ကို ေရာက္ေအာင္လွမ္းၿပီးေအာင္ျမင္မႈရယူႏိုင္တဲ့ အခ်င္းအရာေတြဟာ ပန္းဆြတ္တာပါပဲ။ ဒါကို ပန္း၀င္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ကလည္းေျပာၾကပါတယ္။

 ဘယ္လုိလူမဆုိ ဘ၀မွာ ရည္မွန္းခ်က္ဆုိတာရွိရမယ္။ ပန္းတုိင္ဆုိတာလည္း ရွိရမယ္။ သူ႔ရဲ႕ႏုိင္ငံေရး၊ ႀကီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစတဲ့ ဘ၀ထဲက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ထားတဲ့အတုိင္း ျပဳမူေဆာင္ရြက္တာဟာ ပန္းတိုင္ကို ျမင္ၿပီးပန္းတုိင္ကို အေရာက္သြားေနတာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူဟာ ပန္းတုိင္ရွိေနသမွ် ပန္းတုိင္ကို ျမင္ေတြ႕ၿပီး၊ မမွိတ္မသုန္ေလွ်ာက္လွမ္းေနသမွ် တစ္ရက္မွာ သူေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္ဆုိတာ ယုံမွားသံသယျဖစ္စရာလုိမယ္မထင္ပါဘူး။

ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ရွိဖို႔၊ အဲဒီပန္းတုိင္ကို ျမင္သိေနေစဖို႔ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိစီနီကာ (ဃနညခနေ) ဆုိတဲ့ အေတြးအေခၚပညာရွင္တစ္ဦးရဲ႕ စကားကိုမွတ္မွတ္သားသားရွိခဲ့ဖူးတယ္။ "When a man does not know what harbour he is working for no window is the right wind" ပါတဲ့။ဘယ္ဆိပ္ကမ္းကို ဆုိက္ရမယ္ဆုိတာ ဦးတည္ခ်က္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာဘယ္အရပ္ကတုိက္လာတဲ့ ေလပဲျဖစ္ပါေစအက်ိဳးမရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဦးတည္ခ်က္ေပ်ာက္၊ပန္းတုိင္ေပ်ာက္ေနေလေတာ့ တုိက္လာတဲ့ေလကို ဘယ္လိုအသုံးခ်ရေကာင္းမွန္းလည္း သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းတုိင္မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အျဖစ္ကလည္း အဲဒါနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။

 ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြဟာ ပန္းတိုင္ပါပဲ။ ကဗ်ာေရးတာ၀ါသနာထုံတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေရး၊ ကဗ်ာေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ထင္ရွားေရးဟာ သူ႔ရဲ႕ပန္းတုိင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ မတူကြဲျပားတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ မတူကြဲျပားတဲ့ပန္းတုိင္ေတြ ရွိေနတတ္ၿပီး အဲဒီပန္းတုိင္ကို အေရာက္လွမ္းႏုိင္ဖို႔ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာပုဂၢိဳလ္ေတြ ရည္မွန္းႀကိဳးစားၾကမွာပါ။

 ဒီေနရာမွာ ပန္းတုိင္ေပ်ာက္ေနတဲ့လူေတြကိုလည္း ဓမၼတာပဲေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ကိုယ္ကဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတာမသိဘဲ ဘ၀ကိုအလုိက္သင့္ေမ်ာပါေနၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ဘ၀မွာ ပန္းတိုင္မရွိတဲ့၊ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေကာင္းေတြပဲ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ရသည္ျဖစ္ေစ၊ သူတုိ႔ဟာ အဲဒီအခြင့္အေရးကို ဆုတ္ဖမ္းမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို အသုံးျပဳရမယ္ဆုိတာကိုလည္း နားလည္ၾကမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။

 စီနီကာ (Cencea) ေျပာသလိုေပါ့။ကိုယ့္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ဆုိတဲ့ ဆိပ္ကမ္းမရွိခဲ့ရင္ ဘယ္လိုေလမ်ိဳးတုိက္လာရင္ေလွရြက္ကို ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔လႊင့္တင္ရမယ္မသိေတာ့ဘူးေလ။ ဒီေတာ့အဲဒီေလွဟာ ကမ္းနဲ႔ ေ၀းေ၀းေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမယ္။ ကမ္းမျမင္၊ လမ္းမျမင္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တိမ္းေမွာက္ပ်က္စီးသြားႏိုင္တယ္။

လူတုိင္းလူတိုင္း (အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြတိုင္း) ဘ၀ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ေတြရွိသင့္တယ္။ အဲဒီပန္းတုိင္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္လည္း ခ်ီတက္ၾကရလိမ့္မယ္။ လမ္းခရီးမွာ ဓမၼတာပဲ အခက္အခဲဆုိတာေတြ႕ရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ဆႏၵရွိရင္ အဲဒီအခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ပန္းတိုင္အေရာက္လွမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ဇြဲနပဲနဲ႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ေတြပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အားလုံးဟာ အရာရာမွာကၽြမ္းက်င္လိမၼာတဲ့သူေတြ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္လိမ့္မယ္။ဒါက အေရးႀကီးတယ္လို႔ မထင္ဘူး။ အဓိကပန္းတုိင္ကို အေရာက္သြားမယ္ဆုိတဲ့စိတ္ဓာတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕မွာပန္းတိုင္ရွိေနမယ္ဆုိရင္ အဲဒီပန္းတုိင္ကုိအေရာက္သြားဖုိ႔ မခက္ေတာ့ပါဘူး။ ပန္းတုိင္ကို ျမင္ေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ေလးေလးမွန္မွန္သာ ခ်ီတက္သြားစမ္းပါ။ပန္းတုိင္ဟာ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ေရာက္မွာပါပဲ။

“ပန္းတုိင္ကို ျမင္ထားမွ ပန္းတိုင္ကိုသြားႏိုင္မယ္” ဆိုတာကုိ အားလုံးပဲ သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ပန္းတိုင္မရွိဘဲသြားေနရတဲ့ ခရီးတစ္ခုဟာ အ႐ူးအိပ္မက္လိုျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ။ ကရြတ္ကင္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုလည္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ခရီးဆုံးကိုလည္း ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆုိ ဘာသာေရး၊စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လႈမႈေရး၊ ဘယ္က႑မွာ ပန္းတိုင္ကုိ အေရာက္သြားေစခ်င္တယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကုိယ္စဟာ ပန္းတိုင္ကိုအေရာက္သြားႏုိင္တာျဖစ္သလို၊ အဲဒီပန္းတိုင္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏုိင္ၿပီး တူ႐ူခရီးသြားႏုိင္တာလည္းျဖစ္ပါတယ္။သူဟာ သူ႔ပန္းတုိင္ကုိ သူျမင္ေနခဲ့သလို၊သူျမင္တဲ့အတုိင္းလည္း မျဖစ္မေနအေရာက္လွမ္းဖုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အခက္အခဲအတားအဆီးေတြကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခဲ့ရတာေတြ ရွိေကာင္းရွိမယ္၊ ရွိႏိုင္တယ္။ခရီးလမ္းဆုံးကေတာ့ မေရာက္ေသးဘူးပဲထား၊ သူဟာ လူစြမ္းေကာင္းပါ။ ကုိယ္စြမ္းကုိယ္စရွိတဲ့လူပါ။ ဒါဟာ အင္မတန္႐ိုးရွင္းတဲ့ အျမင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္သူမဆို မိမိပန္းတုိင္ကို ေတြ႕ေအာင္ရွာသင့္တယ္။ ပန္းတိုင္ကို မ်က္ႏွာမူသင့္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းကုိယ္ေရြးခ်ယ္လုိက္တဲ့ ပန္းတုိင္အေရာက္လည္းအားႀကိဳးမာန္တက္ ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္တယ္။ ေအာင္ျမင္တာ၊ မေအာင္ျမင္တာ၊ေႏွးတာျမန္တာက အဓိကမဟုတ္ဘူး။ပန္းတုိင္မေပ်ာက္ဖုိ႔က အဓိကမဟုတ္လား။


ပန္းတုိင္ကုိ ျမင္ထားမွ ပန္းတုိင္ကုိသြားႏုိင္မယ္
Source: HR Journal