ပညာသင္တာ မွားၿပီလား ?

ဒီေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္ကို ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေနာင္တရတဲ့ အသံတစ္ခုလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏိုင္ ပါတယ္။ ေနာင္တရျခင္းမဟုတ္ပါ … ဒီေန႔ေခတ္အခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနၾကတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေသာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ အေတြးတစ္ခုပါ။ ဘာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေတြက ဒီလို ေတြးမိၾကလဲ … ? အေၾကာင္းမဲ့ ေတြးျခင္း သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။

စာေရးသူတို႔ ေက်းရြာဟာ ပညာေရးကို အားေပးတဲ့ ေက်းရြာတစ္ခုလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ရြာလံုး အိမ္တိုင္းေလာက္နီးပါး သား/သမီးေတြကို ပညာသင္ေပးၾကပါတယ္၊ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကလည္း ပညာေရးမွာ အားတတ္သေရာ ကူညီေပးပါတယ္၊ ကိုယ့္ရြာမွာရွိတဲ့ အေျခခံပညာအဆင့္ ေက်ာင္းသား/သူေတြ ကေန တရပ္တေက်းမွာ တကၠသိုလ္တက္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား/သူေတြ အထိ အားလံုးကို ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေထာက္ပံ့ေပး ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား သမဂၢအဖြဲ႕က ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ပညာရည္ခၽြန္ဆုေပးပြဲကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္ပါတယ္၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေက်ာင္းသား/သူတိုင္းကို ေရႊအစစ္နဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္ကို ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္က စာေရးသူတို႔ရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမရွိပါဘူး၊ တြဲဖက္အဆင့္ ပဲရွိပါတယ္၊ အဲဒီတြဲဖက္ေက်ာင္း အဆင့္မွာပဲ ပတ္ဝန္းက်င္ရြာက လာတက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား/သူေတြကို စာေရးသူတို႔ ရြာက ေနေရးသာမက၊ စာေသာက္ေရးပါ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ နယ္ေဝးက တာဝန္က် ေနၾကတဲ့ ဆရာ/ဆရာမေတြ အတြက္လည္း ဝန္ထမ္းအိမ္ရာ မေဆာက္ေပးႏုိင္ေပမယ့္ ရြာလယ္မွာ အိမ္တစ္အိမ္ကို စီစဥ္ေပးထား ပါတယ္။ အဲဒီလို အားလံုးပါဝင္ၿပီးေတာ့ ညီညီညြတ္ညြတ္ နဲ႔ တစ္ရြာလံုးမွာ အိမ္တိုင္းေလာက္ နီးပါး ေက်ာင္းတက္ေနၾကတဲ့သူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။

အဲဒီလို သားသမီးေတြကို ပညာသင္ရင္းသင္ရင္းနဲ႔ စာေရးသူတို႔ရြာက မိဘေတြဟာ ႀကီးျမင့္လွတဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို ထမ္းရင္းထမ္းရင္းနဲ႔ ႏြမ္းပါးလာၾကပါတယ္၊ ဒါဟာ တကယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ရြာနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ရြာကေတာ့ ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကုိ ဦးစားေပးၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ စီးပြားေရးေျပလည္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီရြာမွာ သား/သမီး ေတြကို ဆယ္တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ပညာသင္ေပးတဲ့ မိသားစုေတြ ရွိၾကေပမယ့္ စာေရးသူတို႔ ရြာနဲ႔ယွွဥ္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို နည္းပါတယ္။ ပညာသင္တဲ့ မိသားစုေတြမွာ သား/သမီးေတြက ေက်ာင္းၿပီးသြားေပမယ့္ ဘဝရပ္တည္ေရး က မေရရာ၊ မေသခ်ာေသးေတာ့ ေနာက္ထပ္သင္တန္းေတြ ဆက္တက္ဖို႔ အနည္းဆံုး ၃-ႏွစ္ေလာက္ ဆက္လက္ ေထာက္ပံ့ေပးၾက ရျပန္ပါတယ္၊ အလုပ္တစ္ခု ရလာျပန္ေတာ့လည္း လစာက ေလာက္ေလာက္ လားလား မရေတာ့၊ ရတဲ့လစာေလး ၁-သိန္းေလာက္နဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ေပးဖို႔ေနပါဦး ကိုယ့္စားရိတ္ေတာင္ ကိုယ္အလ်င္မီ ေအာင္ မနည္းသံုးေနၾက ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးရြာက ပညာေရးထက္ စီးပြားေရးကို ဦးစားေပးတဲ့သူေတြက မင္းတို႔ပညာသင္တာ ဘာျဖစ္လာလဲ …? ငါတို႔ကေတာ့ ဘယ္လို သံုးႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လိုလွဴႏိုင္တယ္၊ မင္းတို႔ပညာသင္ၿပီး အလုပ္လုပ္တာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရလို႔လဲ …? စသည္ျဖင့္ ေျပာတဲ့သူကေျပာၾကသလို၊ ၾကည့္တဲ့သူကလည္း ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးရဲ႕ ေခါင္းစဥ္လို ေတြးတဲ့သူ ေတြ ေတြးလာၾကပါတယ္ …။ ဘေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနတာလဲ … ?

ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေလာက္ေလာက္လားလား ရပ္တည္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ အကူအညီမေပး ႏိုင္ေသးတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြဟာ သူရဲ႕ အဆင့္အတန္းအလိုက္ ပညာသင္ယူသူေတြအတြက္ အာမခံခ်က္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ- Massachusetts Institute of Technology (MIT) က အင္ဂ်င္နီယာေတြဟာ အင္တာဗ်ဴးမလိုဘဲ ဘယ္ေနရာဆို အလုပ္ဝင္လို႔ ရတယ္၊ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္က MBA ဘြဲ႕ရေတြဆိုရင္လည္း ထိုနည္းတူ ေနရာတိုင္းမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ အလုပ္ရတယ္ စသည္ျဖင့္ ဆရာရဲျမင့္(စြန္႔ဦးတီထြင္)ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ နားေထာင္ဘူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ တကၠသိုလ္ေတြ အေပၚမူတည္ၿပီေတာ့ ဘြဲ႔အဆင့္အတန္း (Graduation Grade) ေတြကြာျခားၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဘယ္တကၠသိုလ္ကပဲ ရတဲ့ဘြဲ႕ျဖစ္ေစ ကြဲျပားျခားနားမႈ မရွိပါဘူး၊ ျပည္နယ္/ ျပည္မ၊ ေတာင္ေပၚ/ ေျမျပန္႔မခြဲျခားပဲ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရထားတာပါ။ ဘယ္တကၠသိုလ္ကပဲ ဘြဲ႕ရတာျဖစ္ျဖစ္ ဘြဲ႕ရၿပီးတာနဲ႔ ေလာက္ေလာက္လားလား မတတ္ၾကတာ အားလံုးနီးပါးေလာက္ အတူတူပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ပညာသင္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ “မင္းတို႔ ပညာသင္တာ ဘာမ်ားျဖစ္လာလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေခါင္းငံု႔ၿပီး ၿငိမ္နားေထာင္ ေနၾကမွာလား … ? “ပညာသင္တာ မွားၿပီလား ?” လို႔ ေတြးေနၾကမွာလား … ?

အဲဒီအေျပာေတြ၊ အဲဒီအၾကည့္ေတြကို မွားေၾကာင္းသက္ေသျပဖို႔ တိုက္ဆိုင္သူတိုင္း၊ ခံစားခ်က္ရွိသူတိုင္း ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာဝန္ရွိပါတယ္။ စာေရးကိုယ္တိုင္ အဲဒီအၾကည့္ေတြ၊ အဲဒီလိုေျပာ တာေတြကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီစကားေတြကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ဖို႔ ဆုိရင္ စာေရးသူတုိ႔ ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “အၿမီးေျမႇာက္လိုက္၊ အီးေပါက္လိုက္” နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေခတ္၊ စနစ္ကို လက္ညိဳးထိုး ေနရင္လည္း လက္ေညာင္းတာပဲ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မယ္၊ ကိုယ္တိုင္က လုပ္မွ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကိုျပန္တိုင္း စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး အဆင္ေျပေနၾကတဲ့သူေတြက ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြ၊ ေျပာတဲ့ အေျပာေတြကို ကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ဖို႔၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ တြန္းအားေတြ ေျပာင္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ အဲဒီအၾကည့္ေတြ၊ အဲဒီအေျပာေတြကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အဆင္ေျပလာတဲ့အခါ ကိုယ္က ငါဘာေကာင္လဲ ဆိုတာ သြားေျပာဖို႔လည္း မလိုပါဘူး၊ သူ႔အလိုလို သိသြားၾကမွာပါ။

စာေရးသူေျပာခ်င္တာက သူသာတယ္၊ ကိုယ္သာတယ္ ကို ၿပိဳင္ျငင္းေနၾကဖို႔အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုႀကံဳရတယ္ ဆိုရင္၊ အဲဒီကိစၥေတြကို ကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ေရးမွာ အားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ဖို႔ ေျပာတာပါ။ ေခတ္စနစ္ကို အျပစ္တင္ၿပီး ေရစုန္မွာ ေမွ်ာလိုက္ေနရင္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ေပၚထြက္လာေအာင္ မႀကိဳးစားဘူးဆိုရင္ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေျပာတာက ခဏထားလို႔ ကိုယ့္ဘဝမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ အခက္အခဲေတြ႔ၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ “ပညာသင္တာ မွားၿပီလား” လို႔ ေတြးမယ့္အစား ပညာသင္တာ မမွားေၾကာင္း သက္ေသျပႏုိင္ဖို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ကို အသံုးခ်ၿပီး ဘဝတိုးတက္ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အမ်ားတကာေတြရဲ႕ ေဝဖန္စကားေတြကို အားျဖစ္ ေျပာင္းလဲၿပီး ဒီေန႔ပဲ စတင္ႀကိဳးစားလိုက္ပါ … ။

ေအာင္ကိုဦး(UMK)