ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္တာလဲ

ဒီေန႔ေခတ္ျမန္မာလူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အနိမ့္ဆံုး အာဆီယံအဆင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ၾကည့္လုိက္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈ အတိုင္းအတာ နည္းပါးေနေသးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္ … ။ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈ အတိုင္းအတာ နိမ့္က်ေနရတာလဲ … ? အေၾကာင္းရင္းေတြ မ်ားစြာထဲက စာေရးသူျမင္တဲ့ အဓိက အခ်က္ေတြကို ေျပာၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ … ။

ျမန္မာလူငယ္ အမ်ားစုမွာ လြပ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္နည္းပါးၾကတာလဲ တစ္ခ်က္ပါဝင္ပါတယ္။ ဥပမာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘဝအတြက္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း နယ္ပယ္တစ္ခုကို ေရြးခ်ၾကမယ့္ ေနရာမွာ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ ဥပမာ နည္းပညာ တကၠသိုလ္တက္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ကို ေလ့လာခ်င္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ တကၠသိုလ္ဝင္တန္း လို႔ေခၚတဲ့ ၁၀-တန္းမွာ အမွတ္မမွီခဲ့ရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေျဖခြင့္မရွိပါဘူး။ အစိုးရတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္မရတဲ့အတြက္လည္း ပုဂၢလိက တကၠသိုလ္ တစ္ခုခုကကကို ေရြးခ်ယ္စရာ အခြင့္အလမ္း မရွိပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခုက မိဘ ေဆြမ်ိဳး ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈပါ။ လူငယ္ေတြက သူတို႔ စိတ္ဝင္စားတဲ့ နယ္ပယ္ကို ဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေသးတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေခတ္အရ လူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ဘာသာရပ္ ေတြကတစ္ေၾကာင္း (ဥပမာ- ေဆး၊ စက္မႈ၊ ေရေၾကာင္း) နဲ႔ မိဘ ေဆြမ်ိဳး ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္းေတြက တိုက္တြန္းတဲ့ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ေရြးခ်ယ္ၾကရ တတ္ပါတယ္။ (ဒီအေၾကာင္းေတြကို “လူငယ္ ႏွင့္ ေရြးခ်ယ္မႈ” ေဆာင္းပါးမွာ အေသးစိတ္ ေရးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။)

ေနာက္တစ္ခ်က္က ျမန္မာလူငယ္ေတြမွာ အိမ္မက္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနၾကပါတယ္၊ အိမ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႔အတြက္ အခြင့္အလမ္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ၊ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး တစ္ခုတည္းနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘဲ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြရွိေနၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေနာင္ ၅-ႏွစ္မွာ၊ ေနာင္ ၁၀-ႏွစ္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ တိက်တဲ့ အိမ္မက္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ေတြ ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ နည္းပါးပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုမၸဏီမွာျဖစ္ေစ၊ အစိုးရလုပ္ငန္း ဝန္ႀကီးဌာန မွာျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖစ္ေစ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြမွာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး ေကာင္းမြန္ေပမယ့္၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကေပမယ့္ တိုးတက္မႈ အခြင့္အလမ္းဟာ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသူ အေပၚမွာလည္း မူတည္ေနပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းေတြ၊ ဘယ္လိုႀကိဳးစားမႈေတြ ရွိရင္ေတာ့ျဖင့္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္မယ္၊ ဦးစီးမွဴးျဖစ္မယ္ စသည္ျဖင့္ ေရေရရာရာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မရွိၾကပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအေပၚမွာ မူတည္ေနေတာ့ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ တိုးတက္ ေအာင္လုပ္ဖို႔ထက္ တာဝန္ေက်႐ံုေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားလုပ္ေပမယ့္ ကုမၸဏီမွာျဖစ္ေစ၊ ဌာနဆိုင္ရာမွာျဖစ္ေစ အခြင့္အလမ္း တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာပါဘူး၊ သူတို႔ ေပးမွရမယ္၊ သူတို႔ႀကိဳက္မွ ရမယ္ ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေတြက မ်ားေနပါတယ္။ (ေနရာ ဌာနတိုင္းကို မဆိုလိုပါ၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပါ။) အဲဒီေတာ့ တာဝန္ေက်ပဲ လုပ္ၾကပါေတာ့တယ္၊ ေစတနာထားၿပီးလုပ္တာတို႔၊ ကိုယ့္အလုပ္လုိသေဘာထားၿပီး လုပ္တာတို႔က စာအုပ္ထဲမွာပဲ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး တိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ဖို႔ထက္ ကိုယ္ေနရာရဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔ အတြက္ လက္ရွိေနရာထက္ တဆင့္ျမင့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြကို ဖားတဲ့အလုပ္မ်ိဳးေတြပဲ လုပ္တတ္လာၾကပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း တည္ေထာင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြမွာလည္း အဓိက အခက္အခဲက ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ငန္းကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္မရွိတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ငန္း လည္ပတ္ဖို႔အတြက္၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ ကုန္ပစၥည္း၊ ကိုယ့္ရဲ႕ Brand ကို တည္ေဆာက္႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ဖို႔အတြက္ ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာေတြကို လိုအပ္သလို ေပါင္းသင္းရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ Customer ေတြကို ေပးရမယ့္ Service ေတြအျပင္ ဆိုင္ရာ၊ ပိုင္ရာ ေတြကို ေပးရတဲ့ Service က ပိုမ်ားေနပါတယ္။

ပထမဆံုးခ်က္ကိုျပန္ၿပီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ျပန္ေျပာရရင္ ျမန္မာလူငယ္ေတြမွာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ရွင္သန္ခြင့္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္မက္ကို ကိုယ္တိုင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခြင့္ေတြ၊ ႀကိဳးစားမႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳမယ့္၊ အသီးအပြင့္ရမယ့္ အခြင့္အလမ္း ေတြဟာ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ နည္းေနပါေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈကို အရွိန္တင္ေပးမယ့္ အစာ တနည္းေျပာရင္ အခြင့္အလမ္း၊ ေနရာ စတာေတြက မေသခ်ာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ ေရြ႕ေနၾကပါတယ္။

ဒုတိယ တစ္ခ်က္က ျမန္မာလူငယ္ေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ အတိဒုကၡေရာက္ႏုိင္တဲ့ စြန္႔စားမႈ (risk) ေတြမရွိတာလည္းပါဝင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ျမန္မာလူငယ္ေတြ အျပင္းအထန္ မႀကိဳးစားလို႔ ခ်က္ခ်င္း ဒုကၡ ေရာက္မသြားႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံအရ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကိုကိုယ္ကိုတိုင္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ၾကရပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းေတြကို ကိုယ္ကိုတိုင္က တိုက္႐ိုက္ ခံစား စံစားၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဓေလ့ထံုးစံအရ အသက္ႀကီးသည္ ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ မိဘေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ႀကံ့ႀကံ့ခံေပးေနလို႔ပါ။ “ေတာင္းဆိုး၊ ပလံုးဆိုးပဲ ပစ္႐ိုးထံုးစံရွိတယ္၊ သားဆိုး၊ သမီးဆိုး ပစ္႐ိုးထံုးစံမရွိဘူူး” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း သားသမီးေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးေနေန၊ မိဘေတြက ပစ္မထားၾကပါဘူး။ မိဘက ဆင္းရဲသည္ျဖစ္ေစ၊ ခ်မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ ရွိတဲ့အတိုင္းအတာေလးနဲ႔ သားသမီးေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးထား ၾကပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ဆိုးေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ ဝင္ေငြမရွိသည္ျဖစ္ေစ ထမင္းတလုပ္စား႐ံု၊ အခ်ိန္တန္ရင္ မုန္႔ဖိုး ၂၀၀ ေလာက္ရ႐ံု ကေတာ့ မိဘေတြက ေထာက္ပံ့ေပးထား ၾကပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ စြမ္းအားေတြကို အေကာင္းဆံုးထုတ္သံုးႏုိင္မယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အနာဂတ္ စတဲ့ အစာ၊ တနည္းအားျဖင့္ အခြင့္အလမ္းကလည္း ထင္သေလာက္မရွိ သလို အေနာက္မွာလည္း မႀကိဳးစားလို႔၊ အားထုတ္မႈနည္းလို႔ ျပဳတ္က်သြားႏုိင္တဲ့ ေခ်ာက္၊ တနည္းေျပာရင္ စြန္႔စားမႈ (risk) ကလည္း မရွိေတာ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ဒီအတိုင္းေလးပဲ ပံုမွန္ေလးပဲ ေမွ်ာလိုက္ေနၾက ပါတယ္။ အေရွ႕ကိုလည္း အရမ္းမေရာက္သလို၊ အေနာက္ကိုလည္း ျပဳတ္က်မသြားၾကဘဲ ပံုမွန္ေလးပဲ လက္ရွိ အေျခအေနေလးအတိုင္း ခရီးဆက္ေနၾကတာေပါ့။

အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ျမန္္မာလူငယ္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွ ေအာင္ျမင္ၾကဖို႔ဆိုရင္ ျမန္မာ လူငယ္ေတြမွာ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ျဖစ္ႏုိင္ခြင့္၊ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္ရွိဖို႔ လိုအပ္သလို မႀကိဳးစားရင္လည္း ဒုကၡေရာက္သြားႏုိင္တဲ့ risk ေတြရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးခြင့္ အျပည့္အဝ မရွိေသးေပမယ့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုေတာ့ ရရွိေနပါၿပီ။ အရင္အတိုင္း အိပ္ေပ်ာ္မေနၾကပဲ အိမ္မက္ဆိုးက ႏုိးထဖို႔လိုအပ္ေနပါၿပီ …. ကိုယ္ကံၾကမၼာ၊ ကိုယ့္အနာဂတ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးဖို႔ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္း ရွိသ၍ ႀကိဳးစား ၾကမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာလူငယ္ေတြအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္းႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


“သက္ဆိုင္သူေတြ ေတြးခ်င့္ခ်ိန္ ႏုိင္ၾကပါေစ …”
Be the Best !