“ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာေသာ္လည္း"

တစ္ခါက သေဘၤာပ်က္ျပီး ကြ်န္းတစ္ကြ်န္းေပၚမွာတင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ လူတစ္ေယာက္လႊတ္ေပးပါလို႔ ေန႔တိုင္းဘုရားသခင္ဆီမွာ သူဆုေတာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွေရာက္မလာေတာ့သူစိတ္ပ်က္ရတယ္။

လေတြကုန္လြန္သြားတယ္။ ဒီလူက ကြ်န္းေပၚမွာ ဘယ္လိုအသက္ရွင္ေနထိုင္ရမလဲဆိုတာ သိရွိလာခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြအတြင္းမွာ သူကကြ်န္းေပၚကအရာဝတၳဳေတြကိုစုေဆာင္းျပီး သူေဆာက္ထားတဲ့တဲထဲမွာသိုေလွာင္ထားတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာအစားအေသာက္ရွာေဖြျပီး သူ႔ရဲ႕တဲဆီကိုျပန္လာစဥ္မွာ သူပိုင္ဆိုင္တဲ့အရာအားလုံးနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕တဲၾကီးမီးေလာင္ေနတာကိုအထိတ္တလန္႔ျမင္လိုက္ရတယ္။

သူပိုင္ဆိုင္တာေတြအားလုံး မီးခိုးေတြနဲ႔ အေပၚတက္သြားျပီေလ။ သူ႔မွာက်န္ခဲ့တဲ့တစ္ခုတည္းေသာအရာက သူ႔ေက်ာေပၚကအဝတ္အစားေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အစတုန္းက သူတုန္လႈပ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ေဒါသေတြဟုန္းဟုန္းေတာက္လာတယ္။

ေဒါပြပြနဲ႔သူက ေလထဲကို လက္သီးနဲ႔ထိုးျပီး ဘုရားသခင္ကို က်ိန္ဆဲေအာ္ဟစ္ေတာ့တယ္။ “ဘုရားသခင္၊ ကိုယ္ေတာ္က တပည့္ေတာ္ကိုဘယ္လိုလုပ္ျပီး ဒီလိုျဖစ္ခြင့္ေပးရတာလဲ။ တပည့္ေတာ္ကို ကယ္ပါလို႔ လေတြအမ်ားၾကီးၾကာေအာင္ တပည့္ေတာ္ဆုေတာင္းေနတာ ဘယ္သူမွမလာဘူး။ အခုေတာ့ တပည့္ေတာ္မွာရွိသမွ်အားလုံးမီးေလာင္ကုန္ျပီ။ တပည့္ေတာ္ကို ဘယ္လိုမ်ားဒီလိုလုပ္ရက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာလဲ"

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလူက ဒူးေထာက္ျပီး သည္းသည္းထန္ထန္ငိုေၾကြးပါတယ္။ သူေမာ့ၾကည့္မိတဲ့အခါ သေဘၤာတစ္စီးသူ႔ဘက္ကိုလာေနတာ ေတြ႔သြားတယ္။ သူ႔ကိုကယ္ဆယ္ေပးပါတယ္။ လူသားေတြရွိရာအရပ္ကိုသူတို႔ျပန္လာစဥ္မွာ သူကသေဘၤာကပၸတိန္ကိုေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုရွာေတြ႔သြားတာလဲ"

ကပၸတိန္က ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ သမုဒၵရာကိုျဖတ္ျပီး ေရေၾကာင္းခရီးထြက္ေနတုန္း မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွာ မီးခိုးတန္း ေလးအေပၚတက္ေနတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စစ္ေဆးၾကည့္ဖို႔ဆုံးျဖတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားကိုေတြ႔တာပါပဲဗ်ာ"

Ref: “Author Unknown" ၏ “Things Are Not Always As They Appear"