တစ္ခါတုန္းက ဒသနိကေဗဒ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ က အတန္းမစခင္မွာ စားပြဲေပၚမွာ ပစၥည္း ပစၥယ တခ်ိဳ႕ တင္ၿပီးေတာ့ ရပ္ေနပါတယ္ … ။
အတန္းလည္းစေရာ … ဘာမေျပာညာမေျပာ နဲ႔ ခရား အလြတ္တစ္ခု ကို ယူၿပီးေတာ့ ေက်ာက္ခဲေတြ ထည့္လိုက္ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ “ဒီ ခရားက ျပည့္ေနၿပီလား” လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးလိုက္ပါတယ္ … ေက်ာင္းသား ေတြကလည္း “ျပည့္္ေနပါၿပီ” လို႔ ေျဖၾကပါတယ္ … ။
ၿပီးေတာ့မွ “ဒီ ခရားက ျပည့္ေနၿပီလား” လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးလိုက္ပါတယ္ … ေက်ာင္းသား ေတြကလည္း “ျပည့္္ေနပါၿပီ” လို႔ ေျဖၾကပါတယ္ … ။
အဲဒါနဲ႔ ပါေမာကၡႀကီးက ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ေကာက္ၿပီးတာ့ ခရားထဲကို ေလာင္းထည့္ လိုက္ပါတယ္ … ။ ခရားကို ျဖည္းျဖည္းျခင္း လႈပ္ၿပီးေတာ့ ဆက္ထည့္ပါတယ္ … ။ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလး ေတြက ပထမ ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြၾကားက ေနရာလြတ္ေလးေတြကို … ရသေလာက္ ေနရာဝင္ယူ ၾကပါတယ္။
ပါေမာကၡႀကီးက ေက်ာင္းသားေတြကို “ဒီ ခရားက ျပည့္ေနၿပီလား” လို႔ ဆက္ေမးျပန္ပါတယ္ … ။
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း “ျပည့္္ေနပါၿပီ” လို႔ ထပ္ေျဖၾကျပန္ပါတယ္ … ။
ဆက္ၿပီးေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးက သဲတစ္ဗူးကို ယူၿပီးေတာ့ ခရားထဲကို ေလာင္းထည့္ျပန္ပါတယ္ … ။ သဲေတြကလည္း ခရားထဲမွာရွိတဲ့ ေနရာလြတ္မွန္သမွ် ေနရာဝင္ယူလိုက္ပါတယ္ … ။
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဆက္ၿပီးေတာ့ ပါေမာကၡႀကီးက “ခရားက ျပည့္ၿပီလား” ေမးျပန္ပါတယ္ … ။
ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ပါ” လို႔ တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း ေျဖၾကပါတယ္ …. ။
